Auteur: Linda Wormhoudt
“Het woord sjamaan komt oorspronkelijk uit het Tunguz, een Siberische taal, en betekent “de extatische”. In het sjamanisme gaat men ervan uit dat alles in de natuur bezield is, en dat er contact te leggen is met die zielen. Een traditionele sjamaan is iemand die contact legt met de geesten en zielenwereld, soms is hij of zij daarnaast ook een genezer, een roeper van wild, een begeleider van rituelen.
De term sjamaan wordt nu door antropologen gebruikt om een scala aan genezers, medicijnmannen en priesters te benoemen die met trance werken. Antropologen gaan er van uit dat sjamanisme een manier van leven is die vooral bij jagers /verzamelaars voorkwam, en is ontstaan in de oude steentijd. Het is hoogstwaarschijnlijk de voorloper van alle religieuze en magische tradities.
[…]
Lang geleden druppelden vanuit het Oude continentale Europa vele immigranten Scandinavië binnen. Ze brachten hun eigen religieuze gewoonten en zeden met zich mee. En ze brachten hun priesteressen en priesters mee: vrouwen en mannen geroemd om hun kennis over het verleden, heden en toekomst, hun band met het land en hun magische capaciteiten.
Deze mysterieuze mensen duiken onder andere in historische geschriften, oude wetsbepalingen, de IJslandse en Noorse saga’s en de Edda’s. Dit zijn de vala’s, völva’s en seidhmadrs, en de vorm van magie die ze uitoefenden noemde men seidr. Het Indo-Germaanse Scandinavische religieuze wereldbeeld leunde zwaar op voorouderverering.
Hun beelden werden vermengd met de beelden van andere al aanwezige Scandinavische volkeren: de Finnen en de nomadische Sami. De vala of seidhmadr sprak met de voorouders die rustten in hun grafheuvels, en communiceerde met de landgeesten. Van hen verkregen ze kennis over de vruchtbaarheid van het land en het lot van mens en dier. Wie waren deze mensen? Waren het heksen, sjamanen of priesteressen? Wat was hun band met het land? En wat kunnen wij van hen leren?”
Bron: www.soulritual.nl
.
